Chyba każdy z nas nie raz słyszał o potrzebujących rodzinach. W telewizji, w internecie czy w gazetach często można przeczytać o dramatach całych rodzin. Nie tylko rodzin ubogich, ale często rodzin, które w wyniku jakiejś tragedii nagle tracą cały swój dobytek. Najczęściej czytamy, oczywiście współczujemy, ale bezpośrednio nas to nie dotyka, więc puszczamy to gdzieś mimochodem. Trudno nam się zebrać do pomocy jeśli mieszkamy na północy kraju, a pomocy potrzebuje ktoś z południa. Dystans często powoduje to, że nie reagujemy.
O tym, że w społeczeństwie panuje znieczulica, chyba pisać nie muszę. Ludzie są zafiksowani na siebie, najważniejszy jestem JA i ewentualnie MOJA rodzina. To, co dzieje się poza nią, mnie nie interesuje. Na szczęście są jeszcze ludzie, którzy chcą pomagać!
Natrafiłam niedawno na facebooku na pewną grupę. Nie byle jaką, bo nazwa brzmi dumnie: „Krakowskie Mamy”. Dołączyłam do tej grupy. Sama inicjatywa tworzenia grup mam z różnych miejscowości jest jak dla mnie świetna. Jedni pytają o lekarzy, drudzy o nianie, trzeci wystawiają ubranka po swoich dzieciaczkach. To miejsca dla mam, w których każda z nas może zapytać o co chce. To także miejsce, gdzie pojawiają się prośby o pomoc. Te prośby nie pozostają bez odpowiedzi. Mamy chętnie dzielą się ubrankami, zabawkami, żywnością. Część ciuszków Oli też oddaliśmy- nam już potrzebne nie są, a są rodziny, które ich potrzebują. Może ktoś z Was ma „coś” na zbyciu? Coś, czemu można dać „drugie życie”, co sprawi radość i uśmiech u tych, którzy tego potrzebują. Warto włączać się w takie akcje i pomagać. Bo dobro, które dajemy innym, kiedyś do Nas wróci!
Dzięki Wam, kochane Mamy odzyskałam wiarę w ludzi i dobro. Za każdym razem udowadniacie, że są jeszcze osoby, które chcą bezinteresownie pomagać i są wrażliwe na krzywdę innych.
Dziękuję Wam!